Many thanks to Jordan T. for translating “Infant Faith, a List of Scriptures” into Greek!
Να εδώ, ένα παλιό άρθρο, το οποίο διατηρεί ακόμα και συνεχώς τη σημασία και την ωφέλειά του. Ήταν το 2006, ήμουν ποιμένας στα σπάργανα ακόμη και κάθε τρεις και λίγο έπεφτα πάνω σε αρνητές του νηπιοβαπτίσματος. Δεν άργησα πολύ να αντιληφθώ, ιδιαίτερα σε μία από αυτές τις συζητήσεις, ότι ουσιαστικά αυτό που αρνούνταν οι άνθρωποι αυτοί ήταν η δυνατότητα ενός βρέφος να πιστεύει στον Ιησού.
Αυτό είναι το μέγα πρόβλημά τους, μια και πιστεύουν ότι ο μόνος δρόμος σωτηρίας είναι η συνειδητή και ομολογημένη πίστη στο Χριστό. Αν τα παιδιά δεν έχουν τη δυνατότητα να ομολογήσουν συνειδητά πίστη, τότε, υπάρχουν οι εξής δύο πιθανότητες: 1) όλα τα βρέφη είναι καταδικασμένα ή, 2) υπάρχει σωτηρία και εκτός της πίστης στο Χριστό.
Αποδεικνύεται ότι η Γραφή είναι ιδιαιτέρως ξεκάθαρη στο θέμα αυτό, της σχέσης βρεφών και πίστης. Τα σχετικά με το θέμα εδάφια ενώνονται εδώ και σχολιάζονται με συντομία.
_____________________________________________
‘’Θα βαπτίσεις το μωράκι σου;’’ ρώτησα ένα φίλο ο οποίος είναι ποιμένας σε εκκλησία ‘’ακατάτακτων δογματικά’’ προτεσταντών της πόλης μας.
‘’Όχι, Μπράιαν’’ απάντησε. ‘’Γνωρίζεις καλά ότι πιστεύουμε μόνο στο μεγαλοβάπτισμα, δηλαδή στη βάπτιση ενός ανθρώπου μετά που πίστεψε και ομολόγησε την πίστη του συνειδητά’’.
Αυτή ήταν η κουβέντα που προκάλεσε στα καλά των καθουμένων το σύντομο δοκίμιο που έχετε μπροστά σας και που δείχνει εύγλωττα την αλληλουχία που υπάρχει στο μυαλό των αρνητών ανάμεσα στην απόρριψη της βάπτισης των βρεφών από τη μια και την απόρριψη της οποιαδήποτε πιθανότητας αυτά να έχουν πίστη από την άλλη.
Η συλλογιστική τους είναι η παρακάτω: ‘’Αν βαπτίζουμε μόνο πιστούς, τότε, φυσικά, δε βαπτίζουμε βρέφη, γιατί τα βρέφη δεν μπορούν να πιστέψουν’’. Η βάπτιση βρέφους ισοδυναμεί με ‘’βάπτιση απίστου’’. Είναι αυτή ακριβώς η αντίληψη η οποία θεωρώ ότι αντίκειται στην Αγία Γραφή στην οποία γίνεται σαφές όχι μόνο της πιθανότητας, αλλά και της πραγματικότητας της βρεφικής πίστης.
-Η πίστη των βρεφών στην Παλαιά και την Καινή Διαθήκη
Πιστεύουν τα βρέφη; Παρότι αυτό το ερώτημα μάς προκαλεί να το απαντήσουμε με τη λογική ή την εμπειρία μας, υπάρχει ένα πλήρως αξιόπιστο μέρος να πάμε να βρούμε την απάντηση: η Αγία Γραφή.
Τι μας λέει, λοιπόν, η Βίβλος;
Ψαλμός 70:5-6
5. ὅτι σὺ εἶ ἡ ὑπομονή μου, Κύριε· Κύριε, ἡ ἐλπίς μου ἐκ νεότητός μου,
6. ἐπὶ σὲ ἐπεστηρίχθην ἀπὸ γαστρός, ἐκ κοιλίας μητρός μου σύ μου εἶ σκεπαστής· ἐν σοὶ ἡ ὕμνησίς μου διαπαντός.
Προσέξτε πρώτ’ απ’ όλα ότι η λέξη ‘’νεότητα’’ είναι διευρυμένη στην εβραϊκή γλώσσα και χρησιμοποιείται τόσο για βρέφη, όσο και για νέους άντρες και νέες γυναίκες.
Τα συμφραζόμενα γύρω από αυτή τη λέξη δείχνουν ότι ο Ψαλμωδός (μάλλον ο Βασιλιάς Δαβίδ) εννοεί τη βρεφική ηλικία, μια και την συνδέει με τις φράσεις ‘’από γαστρός’’ και ‘’εκ κοιλίας’’. Αυτό είναι όσο πιο νέος γίνεται να είναι κάποιος και, από αυτή την βρεφική, την εναρκτική της ζωής νεότητα, λέει ότι ο Κύριος είναι το στήριγμα, η πίστη του, δηλαδή η εμπιστοσύνη του.
Στο εδάφιο 6 θα προτιμούσαμε μία πιο κυριολεκτική μετάφραση. Αυτό που λέει είναι ‘’(από βρέφος) επάνω σου στηρίχθηκα’’.
Αυτή η φράση ‘’επί σε επιστηρήχθην από γαστρός’’ (πάνω σου στηρίχθηκα από τότε που ήμουν έμβρυο), δεν σημαίνει τίποτε άλλο από την πίστη. Οι στίχοι αυτοί εκθειάζουν την πίστη, την πίστη ενός παιδιού από όταν ήταν στην κοιλιά της μάνας του. Το κείμενο μάς μιλάει για την εμπιστοσύνη και την εξάρτηση ενός βρέφους στον αληθινό Θεό, και το κείμενο αυτό δεν είναι μοναδικό στη Γραφή.
Καθώς διαβάζουμε με επιμέλεια την Καινή Διαθήκη, βρίσκουμε έναν αριθμό εδαφίων όπου συζητείται η πιθανότητα και η πραγματικότητα της βρεφικής πίστης. Υπάρχουν αρκετές ελληνικές λέξεις για τα παιδιά. Ας τις ρίξουμε μια γρήγορη ματιά.
Παιδίον: είναι η πιο συχνά χρησιμοποιημένη και σημαίνει το πολύ μικρό παιδί, το βρέφος, είτε αγόρι, είτε κορίτσι είναι αυτό.
Βρέφος: η λέξη αυτή χρησιμοποιείται για αγέννητα έμβρυα (κατά Λουκάν 1: 41,44), αλλά και για βυζανιάρικα μωρούλια και βρέφη (κατά Λουκάν 2: 12, 16).
Μικρόν: κυριολεκτικά πάει να πει ‘’ο μικρός’’. Η λέξη αυτή μπορεί να χρησιμοποιείται για να περιγράψει το ανάστημα κάποιου (κατά Λουκάν 19:3), την ηλικία του (κατά Ματθαίον 18:6,10,14) ή την κλίμακα στην οποία βρίσκεται στην κοινωνία σε εκτίμηση, σε επιρροή, σε δύναμη.
Νήπιον: αυτή η λέξη μπορεί να χρησιμοποιείται για ένα βρέφος (προς Εβραίους 5:13) ή, με την νομική έννοια, για έναν υποδεέστερο (προς Γαλάτας 4:1).
Θηλαζόντων: τα βυζανιάρικα (κατά Ματθαίον 21:16).
Τέκνον: το παιδί, με ειδική αναφορά στη σχέση του με τους γονείς. Χρησιμοποιείται ακόμα και για αγέννητα βρέφη στην κοιλιά.
-Ο Ιησούς ευλογεί τα παιδιά
κατά Λουκάν 18:15-17 (και παράλληλα: κατά Ματθαίον 19:13-15 και κατά Μάρκον 10:13-16)
15. Προσέφερον δὲ αὐτῷ καὶ τὰ βρέφη ἵνα αὐτῶν ἅπτηται· καὶ ἰδόντες οἱ μαθηταὶ ἐπετίμησαν αὐτοῖς.
16. ὁ δὲ Ἰησοῦς προσκαλεσάμενος αὐτὰ εἶπεν· ἄφετε τὰ παιδία ἔρχεσθαι πρός με καὶ μὴ κωλύετε αὐτά· τῶν γὰρ τοιούτων ἐστὶν ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ.
17. ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ὃς ἐὰν μὴ δέξηται τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ ὡς παιδίον, οὐ μὴ εἰσέλθῃ εἰς αὐτήν.
Ο Ιησούς ήθελε τα παιδιά κοντά του και δεν τα απαγόρευε να τον πλησιάσουν. Γιατί; Γιατί ‘’τῶν γὰρ τοιούτων ἐστὶν ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ.’’
Τα παιδιά που κατέχουν τη βασιλεία είναι τα βρέφη, τα βυζανιάρικα μωρά που τα κρατούν οι μανάδες τους στα χέρια. Τα βρέφη που έφεραν στον Ιησού είναι αυτά τα ίδια παιδιά που αυτός δέχεται.
Ο Ιησούς δεν είπε κάτι σαν ‘’επειδή τα παιδιά αυτά δεν έχουν φτάσει σε ηλικία να μπορούν να αποφασίσουν μόνα τους, θα παραβλέψω την ανάγκη της συνειδητής πίστης και θα τα προσφέρω τη βασιλεία, απλά και μόνο επειδή είναι αθώα’’. Δεν είπε τίποτε σαν κι αυτό. Όχι. Η βασιλεία των ουρανών είναι δική τους με την έννοια ότι τα παιδιά είναι η κατεξοχήν εικόνα της πίστης. Τα παιδιά είναι τόσο τέλεια εικόνα πίστης, ώστε ακόμα και οι ενήλικοι θα πρέπει να ‘ναι σαν κι αυτά, ώστε ν’ αποκτήσουν και οι ίδιοι τη βασιλεία.
Αυτή ακριβώς η διδασκαλία ακούγεται και στο παρακάτω κείμενο, όπου ο Ιησούς μιλάει ξανά για την αναγκαιότητα να γίνει κάποιος σαν παιδί, ώστε να του δοθεί το δώρο της ουράνιας βασιλείας.
-Αληθινό μεγαλείο
Κατά Ματθαίον 18:1-6 (και παράλληλα: κατά Μάρκον 9:33-37 και κατά Λουκάν 9:46-48)
1.Ἐν ἐκείνῃ τῇ ὥρᾳ προσῆλθον οἱ μαθηταὶ τῷ Ἰησοῦ λέγοντες· τίς ἄρα μείζων ἐστὶν ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν;
2.καὶ προσκαλεσάμενος ὁ Ἰησοῦς παιδίον ἔστησεν αὐτὸ ἐν μέσῳ αὐτῶν καὶ εἶπεν·
3.ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἐὰν μὴ στραφῆτε καὶ γένησθε ὡς τὰ παιδία, οὐ μὴ εἰσέλθητε εἰς τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν.
4.ὅστις οὖν ταπεινώσει ἑαυτὸν ὡς τὸ παιδίον τοῦτο, οὗτός ἐστιν ὁ μείζων ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν.
5.καὶ ὃς ἐὰν δέξηται παιδίον τοιοῦτον ἓν ἐπὶ τῷ ὀνόματί μου, ἐμὲ δέχεται·
Εδώ, ο Ιησούς παίρνει και βάζει ένα παιδί μπροστά στους μαθητές του και τους διδάσκει ποιος θεωρείται σπουδαιότερος στη βασιλεία των ουρανών και, ακόμα περισσότερο, τονίζει ότι αν δε γίνουν σαν παιδιά, δεν θα μπουν σε αυτήν.
Δεν υπάρχουν δύο τρόποι για να αποκτήσει κάποιος τη βασιλεία των ουρανών, ένας για τους ενήλικους (η συνειδητή πίστη) και ένας άλλος για τους ανήλικους (απλά και μόνο επειδή είναι παιδιά). Ο μόνος τρόπος σωτηρίας είναι με την πίστη, μόνο με την πίστη. Σύμφωνα με τον Ιησού, τα παιδιά είναι οι κάτοχοι της βασιλείας, δηλαδή οι κατεξοχήν εικόνα της ταπαινότητας και της πίστης. Αυτό φαίνεται ξεκάθαρα στο επόμενο εδάφιο.
-Αυτοί οι μικροί που πιστεύουν σε μένα
Κατά Ματθαίον 18:6 (και παράλληλα: κατά Μάρκον, 9:42-43 και κατά Λουκάν 17:2, δες επίσης το 18:10 και 14)
6.ὃς δ᾿ ἂν σκανδαλίσῃ ἕνα τῶν μικρῶν τούτων τῶν πιστευόντων εἰς ἐμέ, συμφέρει αὐτῷ ἵνα κρεμασθῇ μύλος ὀνικὸς εἰς τὸν τράχηλον αὐτοῦ καὶ καταποντισθῇ ἐν τῷ πελάγει τῆς θαλάσσης.
Οι ‘’μικροί’’ αυτού του εδαφίου, του εδαφίου 6, είναι το παιδί του προηγούμενου παραθέματος, αυτό που πήρε και έβαλε εμπρός στους μαθητές του. Αυτοί οι ‘’μικροί’’ περιγράφονται ως ‘’αυτοί που πιστεύουν σε μένα’’, στον Ιησού. Το εδάφιο είναι τόσο κρυστάλλινα καθαρό στο περιεχόμενό του που δε χρειάζεται κανένα σχόλιο.
Αργότερα, στο κείμενο, αυτοί οι ‘’μικροί’’ περιγράφονται ως αυτοί των οποίων ‘’οἱ ἄγγελοι αὐτῶν ἐν οὐρανοῖς διὰ παντὸς βλέπουσι τὸ πρόσωπον τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς’’ (18:10) και ως αυτοί για τους οποίους ο Πατέρας
‘’οὕτως οὐκ ἔστι θέλημα ἔμπροσθεν τοῦ πατρὸς ὑμῶν τοῦ ἐν οὐρανοῖς ἵνα ἀπόληται εἷς τῶν μικρῶν τούτων (18:14).
-Ο Ιησούς ευχαριστεί τον Πατέρα
κατά Ματθαίον 11:25-27 (και παράλληλα: κατά Λουκάν 10:21-22)
25.Ἐν ἐκείνῳ τῷ καιρῷ ἀποκριθεὶς ὁ Ἰησοῦς εἶπεν· ἐξομολογοῦμαί σοι, πάτερ, κύριε τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς, ὅτι ἀπέκρυψας ταῦτα ἀπὸ σοφῶν καὶ συνετῶν, καὶ ἀπεκάλυψας αὐτὰ νηπίοις·
26.ναί, ὁ πατήρ, ὅτι οὕτως ἐγένετο εὐδοκία ἔμπροσθέν σου.
27.Πάντα μοι παρεδόθη ὑπὸ τοῦ πατρός μου· καὶ οὐδεὶς ἐπιγινώσκει τὸν υἱὸν εἰ μὴ ὁ πατήρ, οὐδὲ τὸν πατέρα τις ἐπιγινώσκει εἰ μὴ ὁ υἱὸς καὶ ᾧ ἐὰν βούληται ὁ υἱὸς ἀποκαλύψαι.
Είναι, διδάσκει ο Ιησούς, θέλημα Πατρός να αποκαλυφθούν ‘’αυτά τα πράγματα’’ στα νήπια. Ποια είναι ‘’αυτά τα πράγματα’’; Είναι το γεγονός ότι τα παιδιά δεν προσβάλλονται από την παρουσία του Χριστού, αλλά εμπιστεύονται σε Αυτόν ότι Αυτός είναι ο Ερχόμενος, ο απεσταλμένος του Θεού (κατά Ματθαίον 11:3-6.
Είναι, αντίθετα, οι σοφοί και οι συνετοί που έχουν τόσο μεγάλο πρόβλημα και δυσκολία να δεχτούν το Χριστό, αλλά όχι τα βρέφη, όχι τα νήπια, όχι τα παιδιά. Αυτά είναι ‘’οι μικροί’’ στους οποίους αποκαλύπτεται η βασιλεία.
Μπορεί να είναι μυστήριο για εμάς, αλλά με βάση τα κείμενα της Γραφής, δεν είναι παράξενο πράγμα τα βρέφη, τα νήπια, τα παιδιά να πιστεύουν στο Χριστό. Μπορεί να μην ταιριάζει με τη λογική μας και να μην μας φαίνεται σωστό να αποδίδουμε στα παιδιά τη δυνατότητα να πιστεύουν και να εμπιστεύονται το Χριστό, αλλά φαίνεται ότι αυτό είναι ευάρεστο στον ίδιο τον Πατέρα (11:26).
-Από το στόμα νηπίων και βυζανιάρικων ετοίμασα έπαινο
κατά Ματθαίον 21:15-16
15.ἰδόντες δὲ οἱ ἀρχιερεῖς καὶ οἱ γραμματεῖς τὰ θαυμάσια ἃ ἐποίησε καὶ τοὺς παῖδας κράζοντας ἐν τῷ ἱερῷ καὶ λέγοντας, ὡσαννὰ τῷ υἱῷ Δαυΐδ, ἠγανάκτησαν
16.καὶ εἶπον αὐτῷ· ἀκούεις τί οὗτοι λέγουσιν; ὁ δὲ Ἰησοῦς λέγει αὐτοῖς· ναί· οὐδέποτε ἀνέγνωτε ὅτι ἐκ στόματος νηπίων καὶ θηλαζόντων κατηρτίσω αἶνον;
Ο Ιησούς παραπέμπει στον Ψαλμό 8:2-3:
2.Κύριε ὁ Κύριος ἡμῶν, ὡς θαυμαστὸν τὸ ὄνομά σου ἐν πάσῃ τῇ γῇ· ὅτι ἐπήρθη ἡ μεγαλοπρέπειά σου
ὑπεράνω τῶν οὐρανῶν.
3.ἐκ στόματος νηπίων καὶ θηλαζόντων κατηρτίσω αἶνον ἕνεκα τῶν ἐχθρῶν σου τοῦ καταλῦσαι ἐχθρὸν καὶ ἐκδικητήν.
Ο Ιησούς έκανε την είσοδό του στην Ιερουσαλήμ και τον προσφωνούσαν με λόγια δοξαστικά τα παιδιά. Ο Κύριος συγκαταριθμεί τα παιδιά, τα βρέφη, τα βυζανιάρικα σε όσα τον αινούν και αναγγέλουν τον ερχομό του. Αν και ο Κύριος είναι ικανός να κάνει να τον αινούν ακόμα και οι πέτρες (κατά Λουκάν 19:40), Αυτός ευαρεστείται να αινείται από τα παιδιά. Αυτός ο αίνος που του αναπέμπουν δεν είναι παρά καρπός πίστης.
-Ο Ιωάννης ο Βαπτιστής
κατά Λουκάν 1: 15,41
15.ἔσται γὰρ μέγας ἐνώπιον τοῦ Κυρίου, καὶ οἶνον καὶ σίκερα οὐ μὴ πίῃ καὶ Πνεύματος Ἁγίου πλησθήσεται ἔτι ἐκ κοιλίας μητρὸς αὐτοῦ,
41.καὶ ἐγένετο ὡς ἤκουσεν ἡ Ἐλισάβετ τὸν ἀσπασμὸν τῆς Μαρίας, ἐσκίρτησε τὸ βρέφος ἐν τῇ κοιλίᾳ αὐτῆς· καὶ ἐπλήσθη Πνεύματος Ἁγίου ἡ Ἐλισάβετ
Οι περιστάσεις σύλληψης και γέννησης του Ιωάννη του Βαπτιστή είναι βέβαια μοναδικές και δε θα ‘πρεπε να εξαγάγουμε αυθαίρετα συμπεράσματα από αυτές. Αυτό, όμως, που είναι καθαρό είναι η ικανότητα του Αγίου Πνεύματος να γεμίσει πλήρως ένα παιδί, ακόμα και στη μήτρα, και ότι το παιδί αυτό ανταποκρίνεται με χαρά στην παρουσία του Κυρίου του (ο οποίος βρίσκεται στη μήτρα της Παρθένου Μαρίας).
-Από την βρεφική σου ηλικία γνωρίζεις τις Γραφές
προς Τιμόθεον Β’ 3:14,15
14.σὺ δὲ μένε ἐν οἷς ἔμαθες καὶ ἐπιστώθης, εἰδὼς παρὰ τίνος ἔμαθες,
15.καὶ ὅτι ἀπὸ βρέφους τὰ ἱερὰ γράμματα οἶδας, τὰ δυνάμενά σε σοφίσαι εἰς σωτηρίαν διὰ πίστεως τῆς ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ.
Η λέξη ‘’βρέφος’’ μάς πηγαίνει στην πρώτη αρχή της ζωής του Τιμόθεου. Και πάλι, οι Γραφές δεν θεωρούν παράξενο πράγμα το να πιστεύει ένα παιδί, να εμπιστεύεται, να γνωρίζει, να αινεί τον Κύριο.
-Διότι εσείς έχετε γνωρίσει τον Πατέρα
Α’ Ιωάννης 2:12-13
12.Γράφω ὑμῖν, τεκνία, ὅτι ἀφέωνται ὑμῖν αἱ ἁμαρτίαι διὰ τὸ ὄνομα αὐτοῦ.
13.γράφω ὑμῖν, πατέρες, ὅτι ἐγνώκατε τὸν ἀπ᾿ ἀρχῆς. γράφω ὑμῖν, νεανίσκοι, ὅτι νενικήκατε τὸν πονηρόν. ἔγραψα ὑμῖν, παιδία, ὅτι ἐγνώκατε τὸν πατέρα.
Ο απόστολος Ιωάννης, εδώ, απευθύνεται στα μικρά παιδιά, ακριβώς όπως το έκανε και ο Κύριός μας, ως σε πιστούς. Στην πρώτη περίπτωση (εδάφιο 12) θα μπορούσαμε να νομίζουμε ότι αναφέρεται φιλικά σε κάποιους προσαγορεύοντάς τους χαϊδευτικά σαν ‘’τεκνία’’, αλλά το επόμενο εδάφιο που αναφέρεται σε ‘’πατέρες’’ μάς το κάνει σαφές ότι αναφέρεται όντως σε παιδιά. Το γεγονός αυτό δεν είναι μοναδικό και ασυνήθιστο στη Γραφή.
Βλέπουμε από την μαρτυρία των Γραφών ότι τα βρέφη μπορούν να ‘χουν πίστη. Αυτό σημαίνει ότι η βάπτιση παιδιών είναι όντως βάπτιση πιστών.
Έτσι, η συζήτηση που σας είπα στην αρχή πάει ως εξής:
‘’Θα βαπτίσεις το παιδί σου;’’ ρώτησα.
‘’Όχι, Μπράιαν, ξέρεις καλά ότι εμείς πιστεύουμε μόνο στη βάπτιση πιστών ανθρώπων’’.
‘’Μα, κι εγώ το ίδιο’’, του αποκρίθηκα, ‘’καθώς δεν είναι η συνειδητή ομολογία πίστης που κάνει τη βάπτιση αληθινή βάπτιση, έτσι πιστεύουμε ότι και στην περίπτωση των παιδιών δε ρίχνουμε νερό πάνω σε πέτρα, αλλά σε έναν άνθρωπο βρεφικής ηλικίας ο οποίος δύναται να πιστεύει και όντως πιστεύει, όχι με τη δική του δύναμη, αλλά με τη δύναμη του λόγου του Θεού, και, ναι, η βασιλεία των ουρανών είναι δική του.
Αυτό που τώρα είναι πεντακάθαρο και άκρως κατανοητό είναι ότι δεν υπάρχουν δύο δρόμοι σωτηρίας. Δεν υπάρχουν δύο είδη πίστης. Η πίστη, λέει η μία πλευρά, είναι δώρο Θεού. Η πίστη, λέει η άλλη πλευρά, είναι συνειδητή επιλογή, απόφαση και απόκριση του ανθρώπου στην προσφορά της σωτηρίας. Αυτές οι δύο διαφορετικές ερμηνείες του τι είναι η πίστη θα μας απασχολήσουν εδώ, καθώς για μας η πίστη είναι δώρο.
-Η πίστη ως δώρο
Για να αντιληφθούμε την Βαπτιστική/Ευαγγελικαλιστική ( = αμερικανογενής νεοπροτεσταντισμός) προσέγγιση της πίστης, ας στρέψουμε την προσοχή μας στο περίφημο κλασικό κείμενο που χρησιμοποιήθηκε ευρύτατα ως ευαγγελιστικό εργαλείο αυτών των κύκλων, στο κείμενο με τίτλο ‘’Οι Τέσσερις Πνευματικοί Νόμοι’’.
Αυτοί οι ‘’Νόμοι’’ είναι οι εξής:
1. Ο Θεός σε αγαπά και σου προσφέρει ένα υπέροχο σχέδιο ζωής
2. Ο άνθρωπος είναι αμαρτωλός και χωρισμένος από το Θεό. Για το λόγο αυτό, δεν μπορείς να γνωρίσεις και να βιώσεις την αγάπη του Θεού και το σχέδιό του για τη ζωή σου
3. Ο Ιησούς Χριστός είναι η μόνη πρόνοια του Θεού για την ανθρώπινη αμαρτία. Μέσω αυτού μπορείς να γνωρίσεις και να βιώσεις την αγάπη του Θεού και το σχέδιό του για τη ζωή σου.
4. Πρέπει ατομικά ο καθένας μας, προσωπικά και συνειδητά, να δεχτεί τον Ιησού Χριστό ως Σωτήρα και Κύριο. Μόνο αν το κάνεις αυτό, θα μπορέσεις να γνωρίσεις και να βιώσεις την αγάπη και το σχέδιο του Θεού στη ζωή σου.
Πρόσεξε ότι το Ευαγγέλιο, σύμφωνα με το πώς το παρουσιάζει ο τρίτος νόμος, είναι μία πιθανότητα, όχι μία βεβαιότητα. Λέει ότι ‘’μέσω του Χριστού θα μπορέσεις να γνωρίσεις και να βιώσεις τη θεία αγάπη’’. Υπάρχει η πιθανότητα αυτό να σου συμβεί, με τον όρο ότι θα πρέπει να κάνει υποχρεωτικά ένα πρώτο βήμα εσύ ο ίδιος, να ανταποκριθείς στη θεία αγάπη και το θείο σχέδιο. Η πίστη, άρα, είναι ένα ‘’πρέπει’’ για το οποίο μιλάει ο τέταρτος νόμος ο οποίος λέει: ‘’Πρέπει ατομικά ο καθένας μας, προσωπικά και συνειδητά, να δεχτεί τον Ισηού Χριστό ως Σωτήρα και Κύριο. Μόνο αν το κάνεις αυτό, θα μπορείς να γνωρίσεις και να βιώσεις την αγάπη και το σχέδιο του Θεού στη ζωή σου’’.
Σε αυτούς τους ‘’τέσσερις πνευματικούς νόμους’’, αυτή η ‘’αποδοχή, απόκριση, ανταπόκριση’’ παίρνει τη μορφή της ‘’προσευχής του αμαρτωλού’’ ο οποίος ζητά από τον Ιησού ‘’να μπει στην καρδιά του’’. Υπάρχει μία μεγάλη ποικιλία τρόπων που αυτή η ‘’αποδοχή’’ διδάσκεται και προτείνεται στις διάφορες εκκλησίες του βαπτιστικού/ευαγγελικαλιστικού χώρου, αλλά όλοι έχουν ένα κοινό σημείο που δεν είναι άλλο από την ανθρώπινη πράξη ανταπόκρισης στο προσφερόμενο Ευαγγέλιο. Η ανταπόκριση αυτή, η πράξη αυτή είναι η ‘’πίστη’’.
Αν αυτός είναι ο τρόπος που η πίστη γίνεται κατανοητή, είναι εντελώς ευνόητη και η θέση των συγκεκριμένων κύκλων για τη βάπτιση των παιδιών, δηλαδή για την απόρριψή της. Τα βρέφη δεν μπορούν να κάνουν την ‘’προσευχή του αμαρτωλού’’ και να ανταποκριθούν στην ‘’κλήση του άμβωνα’’, να σηκωθούν και να πάνε περπατώντας προς τα εκεί. Τα βρέφη καν δεν περπατάνε. Άρα, βγαίνει αβίαστα το συμπέρασμα, εφόσον είναι εντελώς ανίκανα να ανταποκριθούν, συνεπώς, είναι ανίκανα να πιστέψουν.
Η Βίβλος, από την άλλη, είναι προσεκτική να μας αποδείξει ότι η πίστη είναι δώρο Θεού, όχι δική μας απόφαση, επιλογή, ανταπόκριση στη χάρη.
τῇ γὰρ χάριτί ἐστε σεσωσμένοι διὰ τῆς πίστεως· καὶ τοῦτο οὐκ ἐξ ὑμῶν, Θεοῦ τὸ δῶρον (προς Εφεσίους 2:8)
Το δώρο του Θεού είναι αυτή ακριβώς η πίστη διά της οποίας έρχεται η σωτηρία.
ὅτι ὑμῖν ἐχαρίσθη τὸ ὑπὲρ Χριστοῦ, οὐ μόνον τὸ εἰς αὐτὸν πιστεύειν, ἀλλὰ καὶ τὸ ὑπὲρ αὐτοῦ πάσχειν (προς Φιλιππισίους 1:29)
συνταφέντες αὐτῷ ἐν τῷ βαπτίσματι, ἐν ᾧ καὶ συνηγέρθητε διὰ τῆς πίστεως τῆς ἐνεργείας τοῦ Θεοῦ τοῦ ἐγείραντος αὐτὸν ἐκ τῶν νεκρῶν. (προς Κολοσσαείς 2:12)
Η πίστη, λοιπόν, είναι ένα δώρο δημιουργημένο από το λόγο του Θεού.
ἄρα ἡ πίστις ἐξ ἀκοῆς, ἡ δὲ ἀκοὴ διὰ ῥήματος Θεοῦ. (προς Ρωμαίους 10:17)
Φυσικά, ο Θεός δεν πιστεύει στη θέση μας. Είμαστε εμείς, βρέφη και ενήλικοι, που πιστεύουμε, όπως παρομοίως, εμείς ζούμε, αλλά, παρολαυτά, είναι ο Θεός που δίνει και ενισχύει τη ζωή μας. Έτσι, ο Θεός δίνει και ενισχύει την πίστη μας.
Αν και τα βρέφη να μιλήσουν δεν μπορούν, όμως, σίγουρα, αυτά μπορούν και ακούν. Αν και τα βρέφη να ανταποκριθούν, επίσης, δεν μπορούν, όμως, μπορούν να δεχτούν δώρα. Όπως είδαμε στα βιβλικά παραθέματα, η εμπιστοσύνη και η εξάρτηση και η δεκτικότητα των βρεφών είναι η κατεξοχήν εικόνα της πίστης.
Μπορεί, ναι, να μας προσβάλλει, να μας θίγει την ορθή λογική μας και τις ευαισθησίες μας η αλήθεια αυτή, αλλά η Γραφή είναι καθαρή ότι και τα βρέφη και τα παιδιά μπορούν να έχουν πίστη και όντως πιστεύουν. Είθε ο Θεός να δωρίσει σε όλο του το λαό, σε νέους και γέρους, την πίστη ενός παιδιού, έτσι ώστε να γίνει δική τους η βασιλεία των ουρανών.
Ποιμένας Μπράιαν Βόλφμιούλλερ
(Pastor Bryan Wolfmueller Oculi, Lent III, 2006)
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:
1. Είναι ενδιαφέρον να σημειώσουμε ότι στα περισσότερα, αν όχι σε όλα, τα βασικά βαπτιστικά κείμενα, δε γίνεται άμεση σύνδεση μεταξύ ενήλικης πίστης και απόρριψης του νηπιοβαπτίσματος. Φαντάζομαι ότι αυτό εννοείται με βάση την όλη νοοτροπία των ομολογιών τους. Δεν μπόρεσα να βρω ένα επίσημο κείμενο που να λέει: ‘’Για το λόγο αυτό δεν βαπτίζουμε παιδιά’’.
Στη Βαπτιστική Ομολογία του 1688, διαβάζουμε:
α) Η βάπτιση είναι εντεταλμένη τελετή της Καινής Διαθήκης από τον ίδιο τον Ιησού Χριστό, ούτως ώστε να είναι για τον βαπτισμένο σημάδι της ένωσης μαζί του στο θάνατο και την ανάσταση. Να είναι σημάδι ότι ο βαπτισμένος εγγράφτηκε σε Αυτόν, ότι του συγχωρήθηκαν οι αμαρτίες. Ότι δεσμεύεται να αφεθεί στο Θεό, διά του Ιησού Χριστού, σε βίο και πορεία ανανέωσης της ζωής.
β) Όσοι και μόνο έχουν πράγματι ομολογήσει μετάνοια έμπροσθεν του Θεού, πίστη σε αυτόν και υπακοή στον Κύριο Ιησού Χριστό, δικαιούνται να βαπτισθούν. (Shaff, Philip. The Creeds of Christendom, III.741).
Βαπτιστική Ομολογία του Νέου Χαμπσάιρ του 1833
‘’Πιστεύουμε ότι το χριστιανικό βάπτισμα είναι η κατάδυση του πιστού στο νερό, στο όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, έτσι ώστε με αυτό το ωραίο σύμβολο να επιδειχθεί σε όλους η πίστη μας στον σταυρωμένο, θαμμένο και αναστημένο Σωτήρα, με αποτέλεσμα το θάνατό μας ως προς την αμαρτία και την ανάστασή μας στη νέα ζωή. Είναι ένα προαπαιτούμενο των προνομίων της σχέσης με την Εκκλησία’’ (Shaff, Philip. The Creeds of Christendom, III.747)
Η Βαπτιστική πίστη και το βαπτιστικό μήνυμα, Αναθεώρηση 2000
‘’Το χριστιανικό βάπτισμα με κατάδυση του πιστού στο νερό στο όνομα της Αγίας Τριάδας είναι μία πράξη υπακοής που συμβολίζει την ομολογημένη από τον ίδιο πίστη στον σταυρωμένο, θαμμένο και αναστημένο Σωτήρα, το θάνατο του πιστού ως προς την αμαρτία, την ταφή της παλιάς του ζωής, την ανάστασή του σε μία πορεία ανανέωσης της ζωής εν Χριστώ Ιησού. Πρόκειται για ένα τεκμήριο της πίστης του στην τελική ανάσταση των νεκρών. Καθώς είναι μία εκκλησιαστική υποχρεωτική τελετή κατ’ εντολή του Χριστού, είναι απαραίτητη προκειμένου να απολαύσει ο πιστός τα προνόμια της εκκλησίας και το δείπνο του Κυρίου’’. (Από το: www.sbc.net/bfm)
Από την άλλη μεριά, η σύνδεση είναι ξεκάθαρη στο πρώτο άρθρο της Αναβαπτιστικής Ομολογίας του Σλάιτχάιμ (Schleitheim) του 1527 (η οποία γραφτηκε δύο χρόνια πριν από τις δύο κατηχήσεις του Λούθηρου)
‘’1. Περί της βάπτισης: Η βάπτιση θα δίνεται σε όλους όσοι έχουν μετανοήσει και διορθώσει τη ζωή τους και που πιστεύουν αληθινά ότι οι αμαρτίες τους πάρθηκαν μακριά από τον Ιησού Χριστό και σε όλους όσοι βαδίζουν μέσα στην ανάσταση του Ιησού και επιθυμούν να πάρουν μέρος στο θάνατό του, έτσι ώστε να μπορούν να αναστηθούν μαζί του. Η βάπτιση απευθύνεται σε όλους όσοι με αυτή την ερμηνεία το ζητούν και το απαιτούν για τον εαυτό τους. Απορρίπτουμε τη βάπτιση των παιδιών, αυτή τη μέγιστη
βδελυρή πρακτική του Πάπα. Πάνω σε αυτό το θέμα έχουμε μαζί μας τη μαρτυρία των αποστόλων: κατά Ματθαίον 28, κατά Μάρκον 16, Πράξεις 2, 8, 16, 19. Αυτό επιθυμούμε να το διατηρήσουμε έτσι με απλότητα, σταθερότητα και σιγουριά’’ (www.anabaptists.org/history/schleith.html)
Η ομολογία αυτή υπάρχει ως παραπομπή στην επίσημη ιστοσελίδα των Νότιων Βαπτιστών σε άρθρο σχετικό με τη βαπτιστική κατανόηση του βαπτίσματος.
(www.bpnews.net/bpnews.asp?ID=14103)
2. Η λουθηρανική θεολογία θεωρεί ότι το βρέφος μπορεί να έχει πίστη. Αυτό είναι σαφές στην λειτουργία κατά την τελετή της βάπτισης.
Πριν βαπτιστεί το παιδί, ρωτιέται άμεσα τις παρακάτω ερωτήσεις, αν και είναι ο κηδεμόνας που απαντάει στη θέση του:
-Απαρνιέσαι το διάβολο;
-Ναι.
-Και τα έργα του;
-Ναι;
-Και τις μεθοδεύσεις του;
-Ναι.
-Πιστεύεις στον Πατέρα Θεό, τον παντοδύναμο, τον δημιουργό του ουρανού και της γης;
-Ναι.
-Πιστεύεις στον Ιησού Χριστό, τον μοναδικό Υιό του Πατέρα, τον Κύριό μας, ο οποίος για μας ενσαρκώθηκε, γεννήθηκε, υπέφερε;
-Ναι.
-Πιστεύεις στο Άγιο Πνεύμα, την αγία χριστιανική εκκλησία, την κοινωνία των αγίων, τη συγχώρηση των αμαρτιών, την μεταθανάτια αιώνια ζωή;
-Ναι.
-Θέλεις να βαπτιστείς;
-Ναι.
Το σημείο αυτό της λειτουργίας μπορούμε να το βρούμε στο βιβλίο του Λούθηρου για τη βάπτιση που εκδόθηκε το 1523 και επανεκδόθηκε το 1526. Επίσης, στην αγγλική έκδοση του Βιβλίου της Ομονοίας (Book of Concord, ed. Kolb and Wengert, Augsburg Fortress. Minneapolis, MN, 2000. p. 374-375)
Αυτό που γίνεται σαφές είναι ότι για τους Λουθηρανούς, όταν βαπτίζεται ένα βρέφος, βαπτίζεται ένας πιστός.
3. Οι ‘’Τέσσερις Πνευματικοί Νόμοι’’ γράφτηκαν το 1965 από τον Μπιλ Μπράιτ (Bill Bright), τον ιδρυτή της οργάνωσης “Campus Crusade for Christ.” Τυπώθηκαν 1.5 δις αντίτυπα αυτού του κειμένου, σύμφωνα με την ενημέρωση που μας παρέχει η παρακάτω εβαντζέλικαλ ιστοσελίδα: www.greatcom.org.laws.
